Γράφει ο Ευθύμης
Ένα χρόνο πριν ο Εργκιν Αταμάν αναλάμβανε τα ηνία του Παναθηναϊκού και κάπως έτσι ξεκινούσε η ζύμωση της νοοτροπίας νικητή του κορυφαίου προπονητή αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη με την ιστορική παρακαταθήκη του Παναθηναϊκού, του μέχρι πρότινος κοιμώμενου γίγαντα του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Η απόφαση του ΔΓ για άμεση επιστροφή στην κορυφή, η αύρα νικητή του Αταμάν που απλώθηκε σα χρυσόσκονη σε ολόκληρη την ομάδα, η ικανότητα του Σάνι Μπετσίροβιτς να διαπραγματευτεί και να φέρει σχεδόν όποιον παίκτη ήθελε η ομάδα, οι παίκτες που σαν μια αγέλη πεινασμένων λύκων κατάπιαν κάθε αντίπαλο και ο κόσμος που στήριξε την ομάδα σε κάθε αγώνα συνέθεσαν ένα εκρηκτικό μείγμα που οδήγησε την ομάδα στην κορυφή της Ευρώπης.
Η προσπάθεια του Αταμάν να παρουσιάσει ένα two-way σύνολο, το οποίο ουσιαστικά αποτελεί το Άγιο Δισκοπότηρο του ευρωπαϊκού μπάσκετ και πιθανότατα το μοναδικό τρόπο για να φτάσει μία ομάδα στην κορυφή, ολοκληρώθηκε μαεστρικά στο μεγάλο τελικό και συγκεκριμένα τη στιγμή που ο Γκραντ έκλεψε τη μπάλα μέσα από τα χέρια του Ταβάρες.
Όμως, η προσπάθεια για να φτάσει ο Παναθηναϊκός εκεί ήταν συνεχής και αποτέλεσε ένα δυσεπίλυτο σταυρόλεξο. Η λύση άρχισε να φαίνεται απέναντι στη Μακάμπι όταν ο Παπαπέτρου και ο Καλαϊτζάκης ανέλαβαν τον 3D ρόλο που είχε ανάγκη η ομάδα, αλλάζοντας τους συσχετισμούς σε άμυνα και επίθεση. Όχι μόνο τους αγωνιστικούς, αλλά και τους ψυχολογικούς, καθώς ο Παναθηναϊκός δέχθηκε ένα τεράστιο πλήγμα με το πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισε ο στυλοβάτης των αποδυτηρίων, ο Πάρης Δερμάνης.
Στο F4 ξεδιπλώθηκαν αρμονικά και στοχευμένα σχεδόν όλες οι αρετές του ρόστερ και όλες οι προσαρμογές που δοκίμασε ο Αταμάν μέσα στη χρονιά, καθιστώντας τον Παναθηναϊκό μια πραγματική Λερναία Ύδρα. Ο Παναθηναϊκός ήταν η πιο δυσανάγνωστη, η πιο πλουραλιστική και η πιο αποφασιστική ομάδα που θυμάμαι στην ιστορία των F4. Η ομάδα που στον ημιτελικό επιβλήθηκε κρατώντας τον αντίπαλο στους 57 πόντους και στον τελικό άγγιξε επιθετικά τους 100. Τακτικός και ψυχολογικός χαμαιλεών σε διάστημα 48 ωρών. Ένας συνδυασμός hustle και outscore. Αυτό που έκανε ο Αταμάν δεν ήταν να «μάθει μπάσκετ» στους παίκτες του. Οι δεξιότητες ήταν πάντα εκεί ακόμη και εάν οι ίδιοι οι παίκτες δεν το καταλάβαιναν πάντα, δεν το πίστευαν ή δε μπορούσαν να τις εμφανίσουν στο παρκέ. Ο Αταμάν πασπάλισε με αστρόσκονη ολόκληρη την ομάδα.
Αυτοπεποίθηση, πίστη, πνεύμα νικητή και νοοτροπία «ισοπεδώνω τον αντίπαλο». Μεγάλος προπονητής, μεγάλη ομάδα. Λένε ότι οι μεγάλες ομάδες αποτελούν αντανάκλαση του προσώπου του προπονητή τους. Το (ξανα)είδαμε στην πράξη.
Ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να λυγίσει πολλές φορές μέσα στη σεζόν. Δεν το έκανε. Απεναντίας ενίσχυσε την αυτοπεποίθησή του και την πίστη του μένοντας όρθιος στις δυσκολίες και κερδίζοντας δύσκολα παιχνίδια υπό καθεστώς πίεσης (π.χ. Μονακό, Ρεάλ). Στον τελικό ο Αταμάν είδε απροσδόκητα τον Ντιαγέ να καταστρέφει την αμυντική τακτική του, τον Ναν να φορτώνεται με 3 φάουλ και τον Μούσα να δίνει παράσταση νίκης στη Ρεάλ. Δεν πτοήθηκε. Αντέδρασε εμφατικά. Η άμυνα του Παναθηναϊκού ειδικά στο pick and roll προσαρμόστηκε. Hedge and recover και Blitz για να φύγει η μπάλα από τα χέρια του εκάστοτε χειριστή. Κανένα drop το οποίο η Ρεάλ διέλυσε τον ημιτελικό και στον περσινό τελικό. Και switch all στο τέταρτο δεκάλεπτο με αποκορύφωμα το κλέψιμο του Γκραντ στον Ταβάρες. ΤΑΚΤΙΚΟ MASTERCLASS.
Ο Αταμάν μύρισε το φόβο της Ρεάλ και αφού έμεινε κοντά στο σκορ με τον Λεσόρ, έδωσε το μεγάλο ψυχολογικό χτύπημα με τον ηγέτη του, τον Κώστα Σλούκα. Και ενώ ο Παναθηναϊκός συνέχιζε να έχει προβλήματα (4ο φάουλ ο Λεσόρ και τραυματισμός του Καλαϊτζάκη), το small ball του Αταμάν με Σλούκα, Γκραντ, Ναν, Παπαπέτρου και Μήτογλου γιγάντωνε την αυτοπεποίηθηση της ομάδας και βύθιζε στην απόγνωση τον Ματέο, ο οποίος επιστράτεψε άμυνα ζώνης. Η οποία διαλύθηκε από τον Κώστα Σλούκα με ένα ιστορικός σουτ, ενώ ο Μήτογλου με ένα εξίσου σπουδαίο έδειχνε πως τίποτα δε θα άλλαζε παρά την προσπάθεια του Καμπάτσο να δημιουργήσει αναστάτωση. Αγωνιστική και ψυχολογική ετοιμότητα πρωταθλητή.
Δε ξέρω ποιον παίκτη να ξεχωρίσω. Πραγματικά όλοι τους έδειξαν έτοιμοι:
Ο Σλούκας, ο πραγματικός ηγέτης και καλύτερος playmaker του ευρωπαϊκού μπάσκετ, πήρε την ομάδα από το χέρι και την έφτασε στην κορυφή.
Ο Γκραντ, ο υπολογιστής της ομάδας. Η επιτομή του παίζω στο 100%, χωρίς να κάνω λάθος. Αυτός που μας κράτησε στην κανονική διάρκεια και κατάπιε τους πάντες στο F4.
Ο Ναν, ο οποίος ήρθε για να παίξει και να επιστρέψει στο ΝΒΑ και τελικά θα μείνει για το 8ο. Ο καλύτερος σκόρερ στην Ευρώπη, ένας ψυχρός εκτελεστής που ακόμη δεν έχει φτάσει στο 100%. Του χρόνου θα είναι ακόμη καλύτερος.
Ο Καλαϊτζάκης, ο εξολοθρευτής. Ανέλαβε πολλές δύσκολες αποστολές, αμύνθηκε σπουδαία. Το τεράστιο του τρίποντο απέναντι στη Φενέρ αλλάζει το μομέντουμ του αγώνα και δίνει το ψυχολογικό προβάδισμα στον Παναθηναϊκό.
Ο Γκριγκόνις, ο οποίος από «ποδηλάτης» έγινε εκτελεστής. Το τρίποντο μέσα στο Μονακό άλλαξε πολλά στην πορεία της ομάδας. Επαναπροσδιόρισε τον αλγόριθμό της, άλλαξε το λογισμικό της και έγραψε νικητής.
Ο Βιλντόζα, ο οποίος δεν απέδωσε όσα μπορεί. Όμως, μπήκε στον τελικό, έπαιξε άμυνα και έβαλε ένα σημαντικό τρίποντο, την ώρα που είχε στηθεί ένα Βιβλικό σκηνικό με τα πάντα να καταρρέουν.
Ο Παπαπέτρου, ο οποίος όπως δήλωσε, σκέφτηκε να εγκαταλείψει το μπάσκετ. Βγήκε μπροστά απέναντι στη Μακάμπι και αποτέλεσε την απάντηση στα αντίπαλα forwards. Έγραψε τη δική του ιστορία που αξίζει να διηγείται ο κόσμος τα επόμενα χρόνια. Από την κόλαση στον παράδεισο.
Ο Χουάντσο, ο αφανής ήρωας της ομάδας. Ο τακτικά αρτιότερος παίκτης μας, το μπασκετικό IQ του οποίου είναι απερίγραπτο. Σπουδαίο positioning, εκπληκτικος help defender.
Ο Ντίνος Μήτογλου, ο οποίος ήταν ο παίκτης που με τα μεγάλα του σουτ και την αδιαμφισβήτητη ικανότητά του στο ριμπάουντ κράτησε τον Παναθηναϊκό ζωντανό στην αρχή της σεζόν και με 2 σπουδαία τρίποντα έκανε ουσιαστικά δήλωση νίκης στον τελικό.
Ο Κώστας Αντετοκούνμπο, ο οποίος όποτε του ζητήθηκε έδωσε ενέργεια στην ομάδα.
Ο Ματίας Λεσόρτ, το λιοντάρι από τη Μαρτινίκα. Ο Σέντερ που είχε ανάγκη ο Παναθηναϊκός, όχι μόνο αγωνιστικά, αλλά και οπαδικά, καθώς δέθηκε αμέσως με τον κόσμο.
Αξίζουν αναφορά ακόμη και οι παίκτες με μικρότερο ρόλο. Ο Μωραϊτης, με τη μικρή συμμετοχή στην Ευρωλίγκα, αλλά με τη συνεισφορά του στους αγώνες πρωταθλήματος. Ο Μαντζούκας, ο οποίος είδε πόσο δύσκολη είναι η προσπάθεια για καθιέρωση σε μία ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό στο ανώτατο επίπεδο. Ο Μπαλτσερόφσκι, ο οποίος ενώ έχει τεχνική, υστερεί προς το παρόν σε τακτική. Τέλος, ο Σαμοντούροφ, ο οποίος αποτελεί προσωπικό στοίχημα του Αταμάν και μπορεί να αποτελέσει πυλώνα για το μέλλον της ομάδας.
Τέλος; Όχι. Τα εύσημα ανήκουν και στον Κάιλ Γκάι παρότι έφυγε το Γενάρη. Η εμφάνισή του στο ΣΕΦ ήταν χρυσάφι, αφού έδωσε στην ομάδα το χρόνο να δουλέψει με ηρεμία.
Τα εύσημα ανήκουν όμως και στον κόσμο που στήριξε την ομάδα παρά το μέτριο ξεκίνημά της. Στον κόσμο που μετέτρεψε ξανά το ΟΑΚΑ στην πιο καυτή έδρα της Ευρώπης. Στον κόσμο που μετέτρεψε την Uber Arena σε ΟΑΚΑ αναγκάζοντας ακόμη και τους οπαδούς του «αιωνίου αντιπάλου» (σικ, μόνο η Ρεάλ μπορεί να θεωρηθεί αιώνιος αντίπαλος) να τραβάνε φωτογραφίες και βίντεο.
Ο Παναθηναϊκός του Αταμάν, και ολόκληρου του προπονητικού επιτελείου (Χρήστος Σερέλης, Τσενκ Γιλντιρίμ, Βασίλης Τσίμτσακ, Σάββας Καμπερίδης, Δημήτρης Πασπαλάς) έκανε τη δική του επανάσταση. Επανέφερε στο προσκήνιο το μπάσκετ του pick and roll, των αποστάσεων και των τριπόντων. Εμφάνισε μία ομάδα που πρωταγωνιστές είναι οι παίκτες και οι τεχνικές τους δεξιότητες. Μια ομάδα που βελτιώθηκε ραγδαία μέσα στη σεζόν και άγγιξε την κορυφή στην προσδοκώμενη καμπύλη εξέλιξης που είχε οριοθετήσει στην αρχή της χρονιάς η παρουσία του τεχνικού επιτελείου και των παικτών.
Ο Παναθηναϊκός κυριάρχησε και στέφθηκε πανάξιος πρωταθλητής Ευρώπης αποκαθηλώνοντας την καλύτερη ομάδα της δεκαετίας. Και όχι μόνο. Έκλεισε τον κύκλο της Ρεάλ και δημιούργησε ένα κενό εξουσίας στην κορυφή, το οποίο δείχνει έτοιμος να καλύψει ο ίδιος ξανά. Η ομάδα που έχει πάρει Ευρωπαϊκό σε κάθε μία από τις τελευταίες 4 δεκαετίες. Η Ρεάλ θα είναι αγωνιστικά πάλι αντίπαλος, αλλά πλέον ξέρει πώς υπάρχει κάποιος που μπορεί να τη νικήσει. Παίζοντας μάλιστα «στο γήπεδό της», με το μπάσκετ που καθιερώθηκε η ίδια ως η ομάδα της δεκαετίας. Γιατί η αρχή για τη θεμελίωση μιας αυτοκρατορίας είναι η αύρα νικητή που αποπνέει μία ομάδα. Είναι η υπεροχή της συναισθηματικής νοημοσύνης.
Θα ήθελα να αφιερώσω αυτό το κείμενο σε όλους εκείνους που, για διάφορους λόγους, δεν μπόρεσαν να παίξουν μπάσκετ.
