Γράφει ο Λευτέρης Μπακόλιας
Αν το καλοσκεφτούμε, ο κάθε προπονητής τι είναι; Ένα σουτ που λέει ο λόγος. Δοκάρι και μέσα μάγκας, δοκάρι κι έξω κάτι άλλο με την ίδια κατάληξη και το ίδιο αρχικό γράμμα. Όλοι και όλα στο ποδόσφαιρο κρίνονται απ’ τα αποτελέσματα. Ο Παναθηναϊκός είναι μια ομάδα που ξεκίνησε τραγικά. Κυρίως στις τρεις πρώτες αγωνιστικές. Από εκεί και μετά, σε επίπεδο εικόνας στο χορτάρι διαφοροποιήθηκαν τα πάντα. Η ομάδα όσο περνούσε ο καιρός έπαιζε όλο και καλύτερα, έβγαζε όλο και περισσότερα στοιχεία, αλλά η αφέλειά της την έκανε να χάσει βλακωδώς νίκες και βαθμούς. Συν τη διαιτησία φυσικά που έκανε τόσα σε βάρος των «πράσινων» σε ματς όπως με την Ξάνθη στη Ριζούπολη και την ΑΕΛ στο ΟΑΚΑ για παράδειγμα… Αναμετρήσεις που τις έχασες, ενώ αν τις έπαιρνες θα ήταν τα πάντα διαφορετικά
Τον τελευταίο καιρό σαφώς και ο Παναθηναϊκός αποδίδει καλό ποδόσφαιρο. Το σύνολο που βλέπαμε με τον Παναιτωλικό στο Αγρίνιο για παράδειγμα, δεν έχει ιδιαίτερη σχέση με αυτό που βλέπουμε τώρα. Δικαιολογίες υπάρχουν, όπως και απαντήσεις. Αλλά ας μείνουμε στη γενική εικόνα. Ο Παναθηναϊκός είναι ξεκάθαρα ένα καλά δουλεμένο σύνολο. Είναι το ποιοτικότερο; Σαφώς και όχι. Είναι αυτό με τις περισσότερες λύσεις; Ούτε για αστείο. Αλλά με τα δεδομένα που έχει, παίζει το καλύτερο ποδόσφαιρο!
Που οφείλεται αυτό; Προφανώς στον προπονητή. Τον ίδιο προπονητή που σκεφτόμασταν (κάποιοι ανοιχτά μάλιστα) μήπως και αποχωρήσει μετά από κάποιο «στραβό» αποτέλεσμα. Όχι στο ξεκίνημα της σεζόν, αλλά λίγες εβδομάδες πίσω… Για παράδειγμα μέχρι και μετά το πρώτο παιχνίδι με τα Γιάννινα. Ή αν απλά δεν άλλαζε η εικόνα στη ρεβάνς με τον ΠΑΣ και τελικά έμενες εκτός Κυπέλλου.
Με τα υλικά που έχει στη διάθεσή του, το… φαγητό που δίνει είναι το πιο «γευστικό» απ’ όλα. Υπήρξαν στιγμές και εκρήξεις του, με τις οποίες διαφωνείς (π.χ. η απάντησή του στην εξέδρα όταν έβριζαν τον ίδιο και τον γιο του) ή συμφωνείς (το κλάμα μετά τον ΠΑΣ). Αλλά ποδοσφαιρικά και μόνο, το πρόσημο δεν είναι απλά θετικό, αλλά το… θετικότερο στην Ελλάδα! Γιατί ο Γιώργος Δώνης είναι αυτή τη στιγμή ο κορυφαίος προπονητής στο Ελληνικό Πρωτάθλημα!
Κάποιοι ίσως να πουν τον Μάρτινς, ή τον Φερέιρα. Ελάτε τώρα, μην γελιόμαστε… Τα επαγγελματικά προνόμια που έχουν αυτοί οι δύο για να δουλεύουν, δε συγκρίνονται! Λόγω και των λαθών που έγιναν το περασμένο καλοκαίρι, ο Γιώργος Δώνης ήταν αναγκασμένος μέχρι πριν λίγο καιρό να… ζήσει και να πεθάνει ποδοσφαιρικά με μια ενδεκάδα σχεδόν. Έτσι και όταν έλειπε ο Ζαχίντ δεν ήσουν καλός δημιουργικά, δεν έβαζες εύκολα γκολ χωρίς τον Μακέντα, είχες πρόβλημα στα χαφ όταν έλειπε ο Κουρμπέλης. Μετρημένα κουκιά ήταν κι όμως το αποτέλεσμα που έβλεπες στο γήπεδο δεν ήταν τραγικό. Το αντίθετο, ήταν ελκυστικό σε πολλά σημεία των αναμετρήσεων. Αποκορύφωμα τα ίδια τα… τετ α τετ με τους ακριβούς και ισχυρούς αντιπάλους.
Ο Δώνης τόσο τον Μάρτινς όσο και τον Φερέιρα μέχρι τώρα, τους… έπιασε και τους «έδεσε» κόμπο! Στοιχείο που γιγαντώνεται λόγω της μεγαλύτερης ποιότητας που έχουν οι άλλοι στη διάθεσή τους, όπως και στις περισσότερες λύσεις που έχουν για να αλλάξουν τη ροή ενός ματς. Έκαναν αλλαγές και έβαζαν στα παιχνίδια παίκτες που διαφοροποιούσαν τα δεδομένα, ενώ εσύ έπρεπε να κάνεις τα συνηθισμένα με τον Περέα για παράδειγμα επειδή δεν είχες κάτι περισσότερο!
Με το που μπήκαν δύο παιδιά με κάποια εμπειρία, με αγωνιστική ετοιμότητα και ποιότητα (Νάγκι-Ανουάρ) ήταν το λιγότερο εντυπωσιακή η αγωνιστική άνοδος της ομάδας. Αλλά ακόμη και τώρα, τα… γρανάζια που έχει ο Γιώργος Δώνης είναι σαφώς λιγότερα και ποιοτικά χαμηλότερα από εκείνα των αντιπάλων. Κι όμως το επίπεδο του ποδοσφαίρου που παρουσιάζει ο Παναθηναϊκός, είναι επιπέδου μεγάλης ομάδας! Αναφερόμαστε στα στοιχεία. Με κατοχή και κυκλοφορία της μπάλας, με πίεση του αντιπάλου, με κυριαρχικό τρόπο που όμως διαθέτει και ανασταλτική ισορροπία, χωρίς να δέχεσαι φάσεις καλά-καλά! Δε νομίζουμε ούτε ο ΠΑΟΚ, ούτε η ΑΕΚ (με άλλα εχέγγυα σε σχέση με τον Παναθηναϊκό) να το έχουν πετύχει σε τέτοιο βαθμό! Τηρουμένων των αναλογιών πάντα.
Ο Δώνης θα έπρεπε να έχει νικήσει στο Φάληρο και δεν τον άφησαν. Ισοφαρίστηκε στο… 100’ στην Τούμπα. Τη στιγμή που «πολεμούσε» με… πέτρες, απέναντι σε πυρηνικά. Χωρίς να μιλάμε μόνο για το επίπεδο του ρόστερ, αλλά και τη συνολική αντιμετώπιση των ομάδων. Κατά συνέπεια είναι απλό και εύκολο το συμπέρασμα. Ο Γιώργος Δώνης είναι ο καλύτερος προπονητής του Ελληνικού Πρωταθλήματος αυτή τη στιγμή.
Βέβαια δεν «πουλάει» και δε θα διαφημιστεί ποτέ όσο οι άλλοι. Γιατί; Επειδή πρώτα απ’ όλα λέει αυτά που σκέφτεται. Δεν το αναφέρουμε ως θετικό, ο καθένας το κρίνει. Είναι όμως γεγονός πως του το «χρεώνουν» διάφοροι. Άλλωστε μιλά ανοιχτά ακόμη και για τον Τύπο, κάτι που κάνει… τζιζ για να μην κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας. Ειδικά όταν είναι προπονητής σε μια ομάδα αρκετά ανίσχυρη σε επίπεδο δυναμικής, που προσφέρεται να της γίνεται… πόλεμος απ’ όσους δεν τολμούν να σκεφτούν έστω τη λέξη κριτική για άλλους συλλόγους.
Είναι το λιγότερο ευλογία για τον Παναθηναϊκό να διαθέτει τον συγκεκριμένο προπονητή. Είναι ευκαιρία να το πούμε τώρα, ακριβώς επειδή κανείς δεν μπορεί να το αντικρούσει! Εύκολη δουλειά θα σκεφτείτε, οκ δε θα διαφωνήσουμε. Αλλά η χυδαιότητα της «απάντησης» του καθενός πριν κάποιες εβδομάδες, έκανε κι εμάς κι όποιον άλλο είχε την ίδια άποψη, να αποφεύγει να την πει ανοιχτά. Διότι δε θα έβριζε κανείς εμάς ή οποιονδήποτε άλλον δημοσιογράφο. Θα καταλήγαμε πάλι στις… αθώες γνώμες του στυλ «άσε μας ρε μυρωδιά με τον αυτόν που βάζει συνέχεια τον γιο του και ήρθε στον Παναθηναϊκό για να τον κάνει παίκτη».
Οκ, μυρωδιάδες μπορεί να είμαστε, αλλά τουλάχιστον δεν υπήρξαμε ποτέ βλάκες… Σε κάθε περίπτωση ο Παναθηναϊκός έχει τον καλύτερο προπονητή στην Ελλάδα. Αυτόν που «διαβάζει» τα παιχνίδια καλύτερα απ’ τον καθένα, επεμβαίνει δίχως να φοβάται να αναγνωρίσει ακόμη και λάθη μέσω των επεμβάσεών του, κατά γενική ομολογία των συναδέρφων του το ποδόσφαιρο που αποδίδει η ομάδα του είναι δύσκολα αντιμετωπίσιμο πέρα απ’ τη γνωστή μέθοδο του… κλεφτοκοτά (κοινώς κατενάτσιο) και ταυτόχρονα μπερδεύει διαρκώς με τις διαφοροποιήσεις συστημάτων μέσα στον αγώνα, καθώς οι αντίπαλοι δεν είναι εύκολο να προσαρμοστούν.
Και φυσικά, ο Δώνης αγαπά τον Παναθηναϊκό. Κάτι που δεν έχει κανείς άλλος σε αυτό το επίπεδο της προπονητικής στην Ελλάδα. Είναι «ποτισμένος» με τη φιλοσοφία της ομάδας, δεμένος με τις αξίες της και το ήθος της. Τα έχει πρεσβεύσει στις καλύτερες στιγμές τους. Πώς να μην τα ξέρει; Ταιριάζουν τα… χνώτα τους που λέει και ο λαός μας. Στοιχείο σπουδαίο για μια ομάδα που έχει ανάγκη και το ρομαντισμό, για να καλύψει όλα τα άλλα στα οποία υστερεί… Αν όλα αυτά τα στοιχεία ισχυροποιηθούν μεταγραφικά και ποιοτικά, μέσω ενός εξαιρετικού τεχνικού διευθυντή (Τσάβι Ρόκα) όπως φαίνεται μέχρι τώρα, ο Παναθηναϊκός θα βγάλει… διαμάντι μέσα απ’ τις ακαθαρσίες. Εκεί που «βούτηξε» χωρίς να ευθύνεται το αγωνιστικό φυσικά…
Υ.Γ. Λόγια για αυτό που συνέβη με τον Κόμπι Μπράιαντ, απλά δεν υπάρχουν… Ένας άνθρωπος με τον οποίο ηλικιακά μεγάλωσες μαζί, έφτασε στο αγωνιστικό του τέλος και δυστυχώς ήρθε τόσο γρήγορα και η στιγμή να φύγει… Ένας άνθρωπος που επηρέασε τόσες ζωές χωρίς να το ξέρει, τώρα έχασε τη δική του τόσο τραγικά… Να μη θεωρείτε τίποτα δεδομένα. Να μην αισθάνεστε άτρωτοι. Ζήστε την κάθε στιγμή, χαρείτε τους δικούς σας ανθρώπους. Όλα τα υπόλοιπα εδώ θα μείνουν.
Πηγή: Leoforos.gr
