Γράφει ο GT67
Η σωστή αμυντική λειτουργία, ολόκληρης της ομάδας, σου εξασφαλίζει το μηδέν παθητικό.
Ο καλός τερματοφύλακας επίσης.
Η δημιουργία φάσεων, αυτό που λέμε ευκαιρίες, σου δίνουν το 3ποντο.
«Μην φοβάσαι ομάδα που δημιουργεί, ακόμη κι αν κάποιες φορές χαθούν τα “άχαστα”, το γκολ θα ‘ρθει» έχουν διαβεβαιώσει-τονίσει εκατοντάδες προπονητές και τεράστια ονόματα παικτών.
Η κυριαρχία, σε όλα τα μήκη και πλάτη του γηπέδου, μεταφέρει την πίεση στον αντίπαλο.
Τους χαλά όλα τα συστήματα, τις σκέψεις και την ψυχολογία.
«Δεν μπορούμε να τους κερδίσουμε, θα χάσουμε» είναι το πρώτο πράγμα που στριφογυρίζει στο μυαλό τους.
Βλέποντας την ομάδα να σφυροκοπά, να βάζει 4-5 και 6 παίκτες εντός και γύρω απ’ την περιοχή τους, νιώθουν ήδη νικημένοι.
Σε αντίθετη περίπτωση, όλα λειτουργούν υπέρ τους.
Όταν φτάνεις σε κάποιο σημείο του παιγνιδιού, ειδικά μέσα στο “κάστρο” σου, να έχεις 35% κατοχή μπάλας και να περνά ένα ολόκληρο ημίχρονο χωρίς ο αντίπαλος τερματοφύλακας να ακουμπήσει μπάλα, ψυχολογικά καταρρέεις.
Και καταρρέεις γιατί πολύ απλά δεν έχεις 3-4 ποδοσφαιριστές που έχουν φάει τα γήπεδα με το κουτάλι και μπορούν να ανταπεξέλθουν κάτω απ’ αυτή την πίεση, παρασέρνοντας θετικά και τους υπόλοιπους.
Έτσι, η πίεση γίνεται αφόρητη και κάποια στιγμή το λάθος, άρα και να δεχθείς γκολ, είναι κάτι πιο σίγουρο απ’ την ανατολή του ηλίου.
Τα γνωρίζουν αυτά οι ποδοσφαιριστές, τα βλέπουμε κι εμείς απ’ τις τηλεοράσεις μας.
Δεν είναι δα και καμιά τρελή επιστήμη το ποδόσφαιρο που πρέπει να έχεις master για να καταλάβεις τα αυτονόητα.
Κάτι άλλο που επίσης γνωρίζουν άπαντες του ποδοσφαίρου, είναι η “διάθεση” του διαιτητή, των βοηθών και του 4ου.
«Απ’ τα πρώτα 5 σφυρίγματα ήξερα πως θα μας παίξει» δηλώνουν Έλληνες και ξένοι.
Όταν στα ίδια μαρκαρίσματα, στους αντιπάλους είναι “παίζετε” και σε μας κίτρινη, κόκκινη ή πέναλτι, κατανοείς ότι για να πάρεις το 3ποντο πρέπει να κερδίσεις και τους διαιτητές.
Να μην τρελαθούμε όμως, τέτοιες ομάδες που να έχουν την δυνατότητα να κερδίσουν όχι 11 αντιπάλους αλλά 14 και 15, δηλαδή και τους διαιτητές (σε πολλές περιπτώσεις και το VAR) σπανίζουν κι ένα είναι σίγουρο, η δική μας δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία.
Κλείνοντας και συνοψίζοντας, μια ομάδα όπως ο Παναθηναϊκός μας, που αντί να έχει πρώτο μέλημα στο μυαλό της την κυριαρχία στο γήπεδο, την δημιουργία φάσεων,
το “μπαίνω μέσα και δείχνω ποιος είναι το αφεντικό απ’ το πρώτο δευτερόλεπτο”,
όταν σε ματς ζωής και θανάτου αντί να μπαίνει με το μαχαίρι στα δόντια,
δίνει χώρο και κατοχή στον αντίπαλο,
περιμένει κλεισμένη στα καρέ της
και ψάχνει να “κλέψει” το ματς από ελάχιστες ευκαιρίες και μισό γκολ ……κι όταν αντί για διαιτητές του 50-50 βρίσκεται να την σφάζουν πότε με χατζάρα και πότε με βαμβάκι,
δικαίως είναι 5ος και το πιθανότερο εκτός Ευρώπης.
ΥΓ. Στα 4 ματς των play offs, η κατοχή μας είναι γύρω στο 40%, οι ευκαιρίες κατά μέσο όρο 5, οι κίτρινες συνολικά 16 και μάλιστα με 2 αποβολές……..ούτε τον άλλο αιώνα δεν κερδίζουμε βρε παλικάρια (Μπόλονι ΚΑΙ ποδοσφαιριστές)
ΥΓ1. Μας άλλαξαν αδέρφια, μας έκαναν μεσαία έως και μικρή ομάδα, με κάκιστης ποιότητας ποδοσφαιριστές και με μια Λεωφόρο που ήταν κάποτε απόρθητο κάστρο, χάνοντας ο κάθε αντίπαλος βλέποντας μόνο την πράσινη φανέλα κι απ’ τα αποδυτήρια, ανήκουν πλέον στο παρελθόν. Μια η λύση, Βοτανικός.
