Γράφει ο Κωνσταντίνος Παπαγεωργίου
“Οι δύο μικροί μου γιοί κοιμούνται και ξυπνούν με τη φανέλα του Παναθηναϊκού. Έτσι μεγαλώνει η δική μου οικογένεια”.
Το ξέσπασμα του Γιώργου Δώνη στην συνέντευξη τύπου, μετά το τέλος του αγώνα στην Τούμπα, αντιπροσωπεύει κατά την γνώμη μου, το μεγαλύτερο ποσοστό των φίλων του Τριφυλλιού. Ακόμη και στα πέτρινα χρόνια, η δύναμη της ιστορίας, το βάρος της φανέλας, το μαχητικό DNA και η νοοτροπία νικητή, είναι αρκετά ώστε να δώσουν στους παίκτες την ψυχική δύναμη να κοιτάξουν κατάματα οποιονδήποτε αντίπαλο.
Ο Παναθηναϊκός περνά την δυσκολότερη φάση της ιστορίας του. Κι όμως, σκορπά ακόμη τον φόβο σε κάθε αντίπαλο του. Πως να γίνει αλλιώς; Όταν ο ΠΑΟ ιδρύθηκε οι υπόλοιποι που σήμερα το παίζουν “τρανοί”, κοιμόντουσαν πάνω σε “δέντρα”.
Μια νύχτα δική μας στην Ευρώπη, είναι ολόκληρη η ιστορία τους. Ακόμη και κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες, ο Παναθηναϊκός ήταν, είναι, και θα είναι, η μεγαλύτερη ομάδα της Ελλάδας.
Συγχαρητήρια πρώτα απ’ όλα στον κόουτς, γιατί με “τόξο”, έχει ξεβρακώσει μία ολόκληρη συστοιχία “τανκς” (παράγοντες ΕΠΟ, ΚΕΔ, ποδοσφαιρικούς εισαγγελείς, μάνατζερς και αργυρώνητους δημοσιογράφους).
Παρόλα αυτά, μεγάλο κρίμα. Με το “έτσι θέλω”, οι συνήθεις ύποπτοι στέρησαν από την ομάδα μία τεράστια -δεδομένου των συνθηκών- νίκη, την οποία δικαιούνταν παίκτες και προπονητικό επιτελείο ύστερα από την μεγάλη τους προσπάθεια εντός αγωνιστικού χώρου.
Δυστυχώς, η ανυπαρξία της διοίκησης έχει μετατρέψει την ομάδα σε σάκο του μποξ… To VAR που υποτίθεται ήρθε για να βελτιώσει το σάπιο και εμετικό ελληνικό ποδόσφαιρο, χρησιμοποιείται ως ένα επιπλέον όπλο κατά του Τριφυλλιού.
Όλα αυτά στην δυσκολότερη στιγμή της ιστορίας. Τόσος τρόμος; Γιατί;
Γιατί όταν γυρίσει, θα τρέχετε και δεν θα φτάνετε…
ΥΓ: Κάτι τέτοιες στιγμές, ακόμη και στα χρόνια της παρακμής, είναι αρκετές για να σου υπενθυμίσουν ότι είναι αλλιώς να είσαι μέλος του Παναθηναϊκού. Αυτοί είμαστε και αυτοί είναι…
