Γράφει ο Ευθύμης
Ο Παναθηναϊκός υπό τον Γιάννη Αλαφούζο δεν είναι αντάξιος της ιστορίας του και δεν πρόκειται να γίνει. Είναι ένας σύλλογος καθηλωμένος στη μετριότητα, χωρίς όραμα, χωρίς τόλμη, χωρίς πίστη στη δική του αναγέννηση. Οι αποφάσεις λαμβάνονται σπασμωδικά, η διοίκηση στερείται πάθους και προοπτικής, η ομάδα περιφέρεται σαν σκιά του εαυτού της.
Όποιος αγαπά τον Παναθηναϊκό και βλέπει την παρακμή του, πονά. Όποιος αποδέχεται αυτή την κατάσταση, προδίδει. Και αυτοί που διοικούν τον Παναθηναϊκό γράφουν το όνομά τους στις πιο θλιβερές σελίδες της ιστορίας του συλλόγου. Η έλλειψη οράματος, η απουσία στρατηγικού σχεδίου, η ανυπαρξία λειτουργικού οργανογράμματος και η συστηματική απαξίωση των ακαδημιών συνέβαλαν στην πλήρη αποδόμηση του «τριφυλλιού». Το τελικό αποτέλεσμα; Ένας Παναθηναϊκός απομακρυσμένος από τις ευρωπαϊκές διακρίσεις και τη φυσική του θέση στην κορυφή του ελληνικού πρωταθλήματος και την ελίτ του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.
Έλλειψη οργανογράμματος
Ο Παναθηναϊκός λειτουργεί σαν ακέφαλο σώμα, χαμένος μέσα σε ένα διοικητικό κενό όπου η ανικανότητα και η προχειρότητα βασιλεύουν. Δεν υπάρχει οργανόγραμμα, δεν υπάρχει δομή, δεν υπάρχουν ικανοί άνθρωποι με γνώση, εμπειρία, πλάνο, αγάπη και σεβασμό για την ομάδα. Ανίκανα στελέχη παραμένουν στη θέση τους χωρίς να υπάρχει η παραμικρή ανάληψη ευθύνης και η δημόσια παραδοχή λαθών. Αντί για μια στιβαρή διοίκηση που θα χτίσει τον Παναθηναϊκό μιας νέας εποχής, επικρατεί ένα χάος αποφάσεων της στιγμής, αλληλοαναιρούμενων στρατηγικών και ερασιτεχνικών επιλογών. Οι σύλλογοι που μεγαλουργούν χτίζουν από τη βάση, με ανθρώπους που ξέρουν, μπορούν και θέλουν. Ο Παναθηναϊκός, όμως, αρκείται σε έναν μηχανισμό που παράγει στασιμότητα και διαλύει κάθε ελπίδα ανάκαμψης. Και όσο το πλοίο ταξιδεύει χωρίς πυξίδα, η καταστροφή δεν είναι απλώς πιθανή— είναι νομοτελειακή. Και εάν βρεθούν, κατά λάθος πάντα, κάποιοι άνθρωποι που θα χαράξουν πορεία τότε θα απομακρυνθούν ως αποτυχημένοι.
Απουσία πρωταθλητισμού
Η απουσία του πρωταθλητισμού από τον Παναθηναϊκό είναι η πιο βαριά αμαρτία του. Η ομάδα, αντί να μάχεται για την κορυφή, έχει συμβιβαστεί με τη μετριότητα και τη βολική αναμονή, με εξαίρεση σπάνιες χρονιές. Απλή επιβεβαίωση του κανόνα. Ο Παναθηναϊκός δεν είναι απλώς μια ομάδα που δεν παίρνει τίτλους — είναι μια ομάδα που έχει ξεχάσει τι σημαίνει να αγωνίζεσαι για το απόλυτο, να κυνηγάς τη δόξα και την κορυφή με πείσμα και πάθος. Η απουσία αυτής της φιλοδοξίας τον έχει καταδικάσει σε έναν αέναο κύκλο απογοητεύσεων, όπου κάθε νέα χρονιά φαίνεται να είναι αναμάσημα της προηγούμενης. Και όσο η κορυφή παραμένει μια ξένη έννοια, ο Παναθηναϊκός θα συνεχίσει να αναλώνεται σε μια ατέρμονη πορεία προς το τίποτα, χωρίς όραμα, χωρίς στόχο, χωρίς το παραμικρό σημάδι πρωταθλητισμού.
Μια ομάδα με τέτοιο μέγεθος και ιστορία δεν μπορεί να είναι απλώς μέρος του παιχνιδιού — πρέπει να είναι ο κυρίαρχος, ο παίκτης που θέτει τους κανόνες. Και όμως, χρόνια τώρα, ο Παναθηναϊκός παραπαίει στην αρένα του εγχώριου ποδοσφαίρου, αρκούμενος σε ψευδαισθήσεις και πρόσκαιρες χαρές, χωρίς καμία σοβαρή διεκδίκηση του τίτλου. Και όταν διεκδικεί τον τίτλο τότε κάνει την εμφάνισή της η διοικητική γύμνια. Η νοοτροπία της ήττας και της συμβιβασμένης μετριότητας έχει κυριαρχήσει, και το “πρωτάθλημα” φαίνεται σαν μακρινό όνειρο που ποτέ δεν γίνεται πραγματικότητα. Ο Παναθηναϊκός, αν δεν επιστρέψει στον δρόμο του πραγματικού πρωταθλητισμού, θα παραμείνει για πάντα καταδικασμένος να κοιτάζει από μακριά τον θρόισμα των άλλων ομάδων που διεκδικούν τα πάντα.
Ευρωπαϊκή ανυποληψία
Ο Παναθηναϊκός της Ευρώπης δεν υπάρχει πια. Εξαϋλώθηκε, εγκαταλείφθηκε, ξεχάστηκε από εκείνους που όφειλαν να τον προστατεύσουν. Οι νύχτες δόξας αντικαταστάθηκαν από ταπεινώσεις, οι φιλοδοξίες από μίζερους συμβιβασμούς, το όραμα από τον φόβο. Η πράσινη φανέλα, κάποτε σύμβολο μαχητικότητας και υπερηφάνειας στα ευρωπαϊκά γήπεδα, σέρνεται αδύναμη, χωρίς πνοή, χωρίς πίστη, χωρίς μέλλον. Όσοι αποδέχτηκαν αυτή την παρακμή ως φυσική τάξη πραγμάτων είναι συνένοχοι. Και όσοι τη συντήρησαν, θα μείνουν για πάντα στη μνήμη της ιστορίας όχι ως αναμορφωτές, αλλά ως διαχειριστές της παραίτησης.
Διάλυση των ακαδημιών
Οι ακαδημίες του Παναθηναϊκού ήταν κάποτε το εργαστήριο του μέλλοντος, η φλόγα που κρατούσε ζωντανό το όραμα της ομάδας. Σήμερα, είναι ένα ερείπιο, εγκαταλελειμμένο από μια διοίκηση που δεν πιστεύει ούτε στη νεανική προοπτική ούτε στην πράσινη ταυτότητα. Τα ταλέντα φυγαδεύονται, οι ευκαιρίες χάνονται, το DNA του συλλόγου διαγράφεται. Ο Παναθηναϊκός δεν επενδύει στους δικούς του ανθρώπους, αλλά αναζητά ακριβοπληρωμένους σωτήρες στις ξένες αγορές, αγοράζοντας προσωρινές λύσεις, αρκετές φορές χωρίς αντίκρισμα αντί να χτίζει το μέλλον του. Αυτή δεν είναι μια ομάδα που κοιτά μπροστά, αλλά μια ομάδα που ξεχνά από πού ήρθε. Και όποιος ξεχνά τις ρίζες του, είναι καταδικασμένος να ξεραθεί.
Ανύπαρκτο scouting
Η έλλειψη scouting στον Παναθηναϊκό είναι μια από τις πιο οδυνηρές εκφάνσεις της διοικητικής ανεπάρκειας. Αντί να υπάρχει team που να αναζητά τα ταλέντα του μέλλοντος και να χτίζει μεθοδικά, η ομάδα καταφεύγει σε ανακυκλώσιμες λύσεις, χωρίς στρατηγική ή πραγματική ανάλυση. Το scouting δεν είναι απλώς μια διαδικασία εύρεσης παικτών, αλλά ένα βασικό θεμέλιο πάνω στο οποίο στηρίζεται κάθε σύλλογος που θέλει να μεγαλουργήσει. Στον Παναθηναϊκό, όμως, η έλλειψη σωστής δικτύωσης και ανάλυσης έχει οδηγήσει σε λανθασμένες επιλογές, απογοητευτικές μεταγραφές και αδυναμία αξιοποίησης των πραγματικών δυνατοτήτων του ποδοσφαιρικού δυναμικού.
Οι παίκτες
Στην άνεση της έλλειψης πίεσης, η αγωνιστική συμπεριφορά κάποιων παικτών αποκαλύπτει τη γύμνια τους. Αντί να προσπαθούν να αποδείξουν την αξία τους σε κάθε ευκαιρία, να δώσουν μάχες για τον Παναθηναϊκό και να τιμήσουν τη βαριά κληρονομιά του, περιφέρονται στον αγωνιστικό χώρο ως σκιές, χωρίς στόχους, χωρίς πάθος, χωρίς καμία ευθύνη. Όταν το σύστημα επιτρέπει τη συνεχιζόμενη μετριότητα, κάποιοι παίκτες το εκμεταλλεύονται, μένοντας άπραγοι και ανεύθυνοι. Και έτσι, καθώς ο Παναθηναϊκός καταποντίζεται, αυτοί κοιτούν απλώς από την άκρη, περιμένοντας να περάσουν οι μέρες χωρίς να θυσιάσουν τίποτα. Υπάρχει βέβαια και η άλλη πλευρά. Παίκτες που δίνουν τα πάντα. Που παίζουν χωρίς σταματημό ακόμη και με προβλήματα τραυματισμών.
Συμπεράσματα
Αντί να υπάρχει ένα σαφές πλάνο ανάπτυξης, η ομάδα κινείται χωρίς ξεκάθαρη κατεύθυνση, με πρόχειρες αποφάσεις, διαρκείς αλλαγές προπονητών και έλλειψη σταθερότητας. Οι φίλαθλοι βλέπουν έναν Παναθηναϊκό που δεν παλεύει για το μεγαλείο του, αλλά απλώς επιβιώνει. Δεν υπάρχει στρατηγική, δεν υπάρχει μακροπρόθεσμο όραμα, δεν υπάρχει η αποφασιστικότητα να επανέλθει ο σύλλογος εκεί που του αξίζει.
Αντί για επενδύσεις και ένα οργανωμένο σχέδιο, επικρατεί μια νοοτροπία που συμβιβάζεται με τη μετριότητα. Αυτός δεν είναι ο Παναθηναϊκός που ονειρεύονται οι οπαδοί του, και όσο δεν αλλάζει αυτή η κατάσταση, η απογοήτευση θα μεγαλώνει. Η διοίκηση Αλαφούζου έχει αποτύχει σε όλα τα επίπεδα και μία απλή αλλαγή σε μοντέλο διοίκησης δεν αρκεί. Ο Παναθηναϊκός χρειάζεται μια ριζική αλλαγή, τόσο σε επίπεδο φιλοσοφίας όσο και διοίκησης, ώστε να επιστρέψει στη θέση που του αξίζει: στην κορυφή του ελληνικού και ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.
Η φλόγα του Παναθηναϊκού δεν έσβησε. Καίει ακόμη, αδύναμη αλλά πεισματική, μέσα στις καρδιές όσων δεν έμαθαν να συμβιβάζονται με τη μετριότητα. Δεν χρειάζεται πολλά για να μετατραπεί σε πυρκαγιά παρά μόνο τη σπίθα της αποφασιστικότητας, το χέρι που θα την τροφοδοτήσει, την ψυχή που θα πιστέψει ξανά. Ο Παναθηναϊκός δεν είναι νεκρός, αλλά κοιμισμένος, αλυσοδεμένος από διοικητική ανυπαρξία και τη νοοτροπία ηττημένου που απορρέει από αυτή. Η δύναμή του όμως δεν χάθηκε. Βρίσκεται εκεί, στις εξέδρες, στις μνήμες, στο ίδιο το όνομά του. Το μόνο που απομένει είναι κάποιος να αρπάξει αυτή τη φλόγα και να την κάνει φωτιά που θα κατακάψει την παρακμή και θα χτίσει από τις στάχτες το μεγαλείο που ανήκει σε αυτή την ομάδα.
