Ονειρική χρονιά…

Γράφει ο Panos Makrys

Για αυτή τη βραδιά περιμέναμε τουλάχιστον ενάμισι έτος.

Υποφέραμε σιωπηλά βέβαια ήδη από το 2021 και σιχτιρίζαμε τον πρόεδρο που είχε παρατήσει την ομάδα, παρότι υπήρχαν σοβαροί λόγοι με κυριότερο το ξεκαθάρισμα των κληρονομικών των Γιαννακόπουλων και του πωλητήριου που είχε μπει στην ΚΑΕ.

Το ποτήρι ξεχείλισε για μας ωστόσο όταν οι πανηγυρισμοί των απέναντι είχαν μετατραπεί σε χυδαία αλαζονεία και ασέβεια όχι μόνο για τον μεγάλο τους αντίπαλο, αλλά και για το ίδιο το άθλημα.

Ο Ολυμπιακός στα καλύτερα του, ο Παναθηναϊκός με βασικούς τους Μποχωρίδη, Μαντζούκα και αδελφούς Καλαϊτζάκη.

Αντί να χαίρονται με τις νίκες άρχισαν να βγάζουν τα κόμπλεξ δεκαετιών, να μετράνε τα σερί νικών, να λένε μεγαλοστομίες, να χτίζουν προφίλ «Φιλ Τζακσον» στον Μπαρτζώκα, να μιλάνε για σκάκι, την ίδια ώρα που ο Έλληνας προπονητής έλεγε ότι «ο Παναθηναϊκός χαίρεται όταν παλεύει τα παιχνίδια» με τον ανίκητο Ολυμπιακό, μετά άρχισαν να μιλάνε για αυτοκρατορίες με δυο πρωταθλήματα και μια Ευρωλίγκα σε 10 χρόνια.

Τη νύχτα που η Θύρα 13 μπήκε στο ΟΑΚΑ και τα έκανε γης μαδιάμ, ήταν το πιο βαθύ σκοτάδι πριν την αυγή.

Εκείνο το βράδυ ντράπηκα για την ομάδα μου αλλά ήξερα ότι είχε αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση.

Ο Παναθηναϊκός πήρε προς εκμετάλλευση το ΟΑΚΑ, που του είχαν υποσχεθεί από το 2020, ο Γιαννακόπουλος απαλλαγμένος από τα οικονομικά ενδοοικογενειακά που είχαν ξεκαθαρίσει, έχοντας ήδη προφορικές συμφωνίες με σπόνσορες-κολοσσούς, κλείνει για προπονητή τον Αταμάν και μαζί με τον Μπετσίροβιτς, αρχίζει το χτίσιμο της ομάδας.
Φέρνει τον Σλούκα από τον Ολυμπιακό δίνοντας του απίστευτα χρήματα για την ηλικία του, οι απέναντι πικαρισμένοι από το γεγονός ξεκινούν νέο κύκλο γελοιοτήτων περί τελειωμένου παίκτη που ήρθε να μας φάει τα λεφτά κλπ.

Παρότι ο σχεδιασμός πήγε κατά διαόλου και δεν ήρθαν ούτε οι μισοί που στοχεύσαμε διότι σχεδόν ουδείς πίστευε στο πλάνο του Παναθηναϊκού, ο Αταμάν με τα εργαλεία που είχε, ξεκίνησε το χτίσιμο, προστέθηκε και ο Ναν τον Οκτώβριο.

Η χρονιά άρχισε με συντριβή από τον Ολυμπιακό για το super cup, οι γραφικότητες και οι μεγαλοστομίες συνεχίστηκαν.
Και συνεχίστηκαν από τον ίδιο άνθρωπο που γελούσε στις συνεντεύξεις τύπου και προκαλούσε τους δημοσιογράφους να δουν τι έχουν προσφέρει οι «βόμβες μεγατόνων» όπως αποκάλεσε ειρωνικά τις μεταγραφές του Παναθηναϊκού.

Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.

Ο Παναθηναϊκός από τον Ιανουάριο και μετά κάνει μια απίστευτη πορεία και τερματίζει δεύτερος στην Ευρωλίγκα και πρώτος στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος.
Παίζει στα προημιτελικά με την Μακάμπι, την πιο δύσκολη ομάδα στις θέσεις 3-10, χάνει το αρχικό πλεονέκτημα έδρας αλλά με απίστευτη ανατροπή παίρνει την πρόκριση για το final 4 μετά από 12 χρόνια.

Ομάδα που άλλαξε κατά 9/12 κατάφερε με μόλις 7,5 μήνες δουλειάς, αυτό που για άλλους είναι στόχος τριετίας.

Παρά τον ενθουσιασμό ουδείς μίλησε για τίτλο, κανένας δεν είπε μεγάλα λόγια, αντίθετα ήμασταν πάλι αναγκασμένοι να ακούμε τους συμπαθείς Ολυμπιακούς να λένε με ύφος χιλίων καρδιναλίων ότι μας περιμένουν στον τελικό για να μας δείξουν ποιο είναι το αφεντικό.

Εμείς πήγαμε στο ραντεβού (τελικός) πετώντας έξω εύκολα τη Φενέρ, αυτοί όμως δεν εμφανίστηκαν ποτέ διότι τους κατάπιε η Ρεάλ.
Μετά άρχισαν την αποδόμηση της Φενέρ και την εξύψωση της Ρεάλ ότι είναι αχτύπητη, δεν περνάνε 48 ώρες και ο Παναθηναϊκός με εκπληκτικό μπάσκετ ρίχνει στους Ισπανούς 15 πόντους στο κεφάλι, και πάει και παίρνει την Ευρωλίγκα, αποδομώντας και αυτό το επιχείρημα.

Οι γρύλοι παρότι σοκαρισμένοι δεν έπαψαν.
Προσπαθούσαν με στόμφο να εξηγήσουν την σπουδαιότητα να πηγαίνεις 3 σερί φορές σε final 4, άσχετα αν γυρνάς πάντα με άδεια χέρια, μετά είχαν τη τύχη να τους σώσει την ψυχολογία η κατάκτηση του Conference (ή Milko cup όπως οι ίδιοι το είχαν χαρακτηρίσει στο πρόσφατο παρελθόν) από την ποδοσφαιρική ομάδα και άρχισαν εκ νέου τα αφηγήματα με τελευταίο το μνημειώδες ότι ο Παναθηναϊκός κατάφερε να σηκώσει την Ευρωλίγκα γιατί δεν συνάντησε ούτε στα play-off ούτε στο final 4 τον Ολυμπιακό!

Εμείς λέγαμε μεταξύ μας ότι το ματσάρισμα με τον Ολυμπιακό ίσως να μην μας πάει σαν ομάδα, συνεχίσαμε να μιλάμε μπασκετικά και να προετοιμαζόμαστε συνειδητά για την πιθανότητα απώλειας του πρωταθλήματος ειδικά όσο τα πανηγύρια για την Ευρωλίγκα δεν είχαν κοπάσει, ειλικρινά πιστεύω ότι τουλάχιστον οι Γκραντ, Λεσόρ, Ερναγκόμεθ ήρθαν μεθυσμένοι από τη Μύκονο τελευταία στιγμή να παίξουν τους τελικούς, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των Παναθηναϊκών πρέπει να έχουμε δει τον τελικό της Ευρωλίγκας τουλάχιστον άλλες 10 φορές σε επανάληψη από εκείνη τη μέρα.

Πράγματι ξεκινάνε οι τελικοί, τα πράγματα πάνε ακριβώς όπως τα φοβόμασταν, ο Παναθηναϊκός τουρίστας, ο Ολυμπιακός με το μαχαίρι στα δόντια και αποφασισμένος να σώσει τη χρονιά του.

Με το καλημέρα σπάει την έδρα του Παναθηναϊκού και πριν προλάβουμε να το καταλάβουμε γίνεται και το 2-0 στο ΣΕΦ αλλά κάπου εκεί μάλλον γύρισε και ο διακόπτης στο μυαλό όλων.

Πριν στεφθεί πρωταθλητής ο Ολυμπιακός, τόσο ο οργανισμός όσο και οι φίλαθλοι του άρχισαν τους πανηγυρισμούς και τα μεγάλα λόγια.
Η Ομοσπονδία και η διαιτησία πραγματικός αρωγός όποτε χρειάστηκε και ειδικά μετά το 1-2 στο ΟΑΚΑ οργίασαν στον τέταρτο τελικό του ΣΕΦ.

Απειλούσαν για νέα Ριζούπολη, οι τόσο αγαπημένες για μέτρημα, βολές, του Μπαρτζώκα είχαν φτάσει στο αδιανόητο 107-65 κι αυτοί οι απίθανοι τύποι πλην ελαχίστων εξαιρέσεων αδυνατούσαν να καταλάβουν τι επική διάσταση έχει πάρει η νίκη που έκανε το 2-2 σε ένα ματς όπου για ένα ολόκληρο ημίχρονο σκόραραν μόνο με βολές και είχαν μόνο δυο τρίποντα και ένα δίποντο.

Κάπου εδώ να πούμε ότι μερικοί είμαστε παλιές καραβάνες στα οπαδικά κινήματα και ειδικά τον μέσο γρύλο τον έχουμε σκιαγραφήσει εδώ και χρόνια.

Το να εμφανίζεστε κάποιοι με μια δήθεν ανωτερότητα που δεν σας επιτρέπει να ασχολείστε με τη διαιτησία όπως τα ούγκανα (καλά τα λέω αγαπημένοι μου;;) είναι η πιο τρανή απόδειξη ότι ακόμα και ο πιο τυφλωμένος Ολυμπιακός είδε το έγκλημα του Game 4.
Σε τα μας βρε ;;

Απόψε γράφτηκε ο επίλογος μιας επικής χρονιάς, που περιλάμβανε την κατάκτηση της Ευρωλίγκας και την κατάκτηση του πρωταθλήματος με ανατροπή στη σειρά, από το 2-0 σε 3-2 για δεύτερη μόλις φορά στην ιστορία.

Με τον γέρο «απατεώνα» Σλούκα να βάζει 24 πόντους στον τελικό με την Ρεάλ και 29 πόντους στο πιο κρίσιμο ματς της χρονιάς απέναντι στην πρώην ομάδα του.
Το ξέσπασμα του στην συνέντευξη τύπου το κατανοώ αλλά θα προτιμούσα να το έχει παραλείψει.

Δεν χρειαζόταν, δεν έχει να αποδείξει τίποτα, στις ασχήμιες που έφτασαν ακόμα και στο σημείο να του εύχονται να φιλήσει παγωμένο το παιδί του, απάντησε μέσα στο γήπεδο!

Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στον Δημήτρη Γιαννακόπουλο!

Είναι η πρώτη φορά που εγώ προσωπικά του δίνω συγχαρητήρια στην ζωή μου.
Εξακολουθώ να διαφωνώ με τον τρόπο του στα πάντα, η οικειοθελής υπερέκθεση του, περισσότερο κακό του κάνει παρά καλό!
Ωστόσο, αγωνιστικά, φέτος τους πήρε το σκαλπ.

Απόψε κάποιοι έχουν χάσει το πραγματικό νόημα των γεγονότων, και ασχολούνται με το αν επιτρεπόταν ή όχι η παρουσία του στο γήπεδο λόγω της τιμωρίας.

Μάλλον δεν γνωρίζουν ότι για να εκτελεστεί μια απόφαση πρέπει να τελεσιδικήσει και ο Παναθηναϊκός έχει ασκήσει έφεση.

Παρόλα αυτά μου κάνει τεράστια εντύπωση ότι ασχολούνται με αυτά τα …ποταπά πράγματα, άνθρωποι που πορεύτηκαν στην ζωή τους και μάλιστα περήφανα, με τη ρήση «κράτος είναι ο Ολυμπιακός».

Περαστικά σας και ραντεβού του χρόνου!

Ο σχεδιασμός της επόμενης σεζόν ίσως φέτος να είναι πιο εύκολος, πλέον δεν θα παρακαλάμε με μοναδικό κίνητρο τα φράγκα, φέτος θα σου χτυπάνε από μόνοι τους τη πόρτα.

Ο Αταμάν για ταβερνιάρης έχει άστρο, ε;;;