Γράφει ο Panos Makrys
Ο Παναθηναικός ξεκίνησε ιδανικά το ματς, προηγήθηκε με τον Τζούρισιτς, αλλά στο δεύτερο ημίχρονο δεν εμφανίστηκε στο γήπεδο. Καιρός να κοιτάξουμε κατάματα τις παθογένειες της ομάδας, ειδικά τώρα που δεν υπάρχει Αλόνσο, με τον οποίον ασχολούνταν μονίμως τα ορκ του διαδικτύου, λες και ήταν μόνο αυτός η ρίζα του κακού.
Μια παθογένεια έχει να κάνει με την νοοτροπία των παικτών μας, η πλειοψηφία εκ των οποίων αμείβεται αδρά για να ανεβάσει επίπεδο την ομάδα και όχι για να τονίζεται το «εγώ» του καθενός. Εκτός των άλλων, έχουμε την υποψία ότι όταν είσαι μέλος ενός συλλόγου και γνωρίζεις πως για ο,τι συμβεί, οι κατάρες θα πέσουν στον Αλαφούζο, μάλλον επαναπαύεσαι και δεν αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου.
Διότι κακός, ψυχρός και ανάποδος ο Αλαφούζος, αλλά όταν σε 90 λεπτά αδυνατείς να βγάλεις μια σέντρα της προκοπής, να κάνεις μια σωστή ασίστ, να εκτελέσεις ένα επικίνδυνο κόρνερ, να κάνεις ένα τελείωμα φάσης σωστά, η ευθύνη δεν βαραίνει τον κυρ-Γιάννη. Ο Παναθηναϊκός φέτος έχει ποιότητα, αλλά δεν φτάνει, υπάρχουν ακόμα κενά σε τουλάχιστον 3 νευραλγικές θέσεις.
Καιρός να σταματήσει και η καραμέλα του «πλήρους ρόστερ».
Είναι χτυπητές οι αδυναμίες σε όλη την αριστερή πτέρυγα. Παράλληλα έχουμε ξεμείνει ουσιαστικά με δύο στόπερ και στην θέση του φορ παίζουμε με ενάμισι επιθετικό κι αυτό ντεφορμέ. Παθογένεια είναι και η έλλειψη συγκέντρωσης, αυτοπεποίθησης, ψυχραιμίας και ηρεμίας. Σε παίζει ο αντίπαλος δυνατά, στα όρια του αντιαθλητικού φάουλ και χάνουμε το καθαρό μυαλό. Προηγουμαστε και νομίζουμε ότι τελείωσε το ματς και αυτόματα κατεβαίνουμε μια ταχύτητα.
Στο πρώτο ημίχρονο είδαμε ένταση, σωστή αμυντική λειτουργία, τρέξιμο, αλληλοκάλυψη. Μετά εξαφανίστηκαν όλα. Παθογένεια είναι να μη μιλάμε ποδοσφαιρικά και να αναλωνόμαστε όλη την εβδομάδα με το αν θα ανανεώσει ο τάδε ή ο δείνα παίκτης, παθογένεια είναι να ασχολούμαστε ακόμα με τον Ιβάν λες και είμαστε Ρουβίτσες. Παθογένεια είναι να απολαμβάνουν ασυλία κάποιοι παίκτες και να είναι μονίμως τα μαύρα πρόβατα κάποιοι άλλοι.
Μια άλλη μεγάλη αλήθεια είναι ότι στα χρόνια του Αλαφούζου χάθηκε η ευρωπαϊκή αίγλη του brand. Και σήμερα σε αντιμετωπίζουν σαν έναν μικρό οργανισμό, που τους επιτρέπεται να του δείχνουν ασέβεια. Το να μην δοθεί φάουλ υπέρ του Ιωαννίδη, στο ξεκίνημα της φάσης του δεύτερου γκολ της Τζουγκαρντεν, είναι ασέβεια. Είναι ασέβεια να μην ασχοληθεί το var και ασέβεια που δεν είδαμε καν ριπλέι. Ειναι ασέβεια να δέχεται εν ψυχρώ χτύπημα ο Μλαντένοβιτς μπροστά στον επόπτη και να μην ασχολείται κανείς για μια φάση που επισύρει απευθείας κόκκινη.
Όμως πέρα από όλα αυτά, ήρθε η ώρα να γίνει μια σοβαρή συζήτηση στο Κορωπί. Και να αναλάβουν όλοι τις ευθύνες τους. Σε μια χρονιά που είχαμε τεράστια ευκαιρία να διακριθούμε στο Κονφερενς, όχι απλά έγινε μακρινό όνειρο η απευθείας πρόκριση στους 16, αλλά θα χρειαστεί να κάνουμε απαραιτήτως 3 νίκες για να καταλάβουμε μια θέση μεταξύ 9 και 24 και να διεκδικήσουμε μετά την πρόκριση σε νοκ άουτ ματς. Επιστρέφουμε πληγωμένοι, ζοχαδιασμένοι από την Σουηδία και πιθανώς με τραυματισμούς (Γέντβαϊ).
